Laugh Out Loud

Beste mensen,

U wacht waarschijnlijk al erg lang op een bericht van ons.
Dat wachten wordt nu beloont.

We zullen beginnen met een stagedag bij de justitiële zorg voor verslaafden en dubbel diagnose cliënten. Dit is een afdeling waar we carnaval gevierd werd met het vertellen van de beste mop etc. De afdeling lijkt een gevangenis omdat het hiervoor diende als gevangenis voor vluchtelingen. Elke cliënt heeft een ‘cel’ met ijzeren deuren die ’s avonds om 9 uur op slot gaat tot ’s ochtends 7 uur en tussen de middag moeten ze ook nog een paar uur achter de deur.

Wij kwamen ’s ochtends om half 8 aangelopen. Door kiertjes heen werden we toegefloten en gesist door de mannen op de binnenplaats. 4 deuren moesten open gemaakt worden voordat we op de binnenplaats kwamen, allemaal op slot omdat er deze week nog iemand weg gelopen was en 2 uur later helemaal onder invloed van de drugs weer terug gevonden werd.

Toen we kwart voor 8 ’s morgens aankwamen op het binnenplein was het een drukte van belang. Alle cliënten waren in de weer. De één deed zijn was, de ander deed zijn corvé taak, weer iemand anders installeerde een radio en zette die erg hard aan, 3 vrouwen waren vredig met elkaar aan het rummikuppen.

De deur achter ons ging op slot, alleen blijft er altijd een bewaker staan gewapend en al. Achter kogelvrij glas met een spinnenweb van gebroken glas zit nog een bewaker die ons ook met 10 camera’s in de gaten houdt.

Heel spectaculair allemaal. Maar de cliënten zijn poeslief in onze ogen. Wij begroeten ze met een box die door hen elke keer als we er zijn langer wordt gemaakt. De mannen proberen er achter te komen of er een manier is om met ons uit te gaan of met ons te trouwen.

Één vrouw met schizofrenie zag ons staan en begroette ons allerhartelijkst. Ze vertelde dat ze aan het studeren is. Ze wilde dierenarts worden en had daarom een dierenencyclopedie. Die zou ze even gaan halen. Vijf minuten later kwam ze terug met een puzzel van 1000 stukjes met 100.000 roze bloemetjes groene blaadjes. Die wilde ze met ons gaan maken. Dit zou een erg lange ochtend worden als we het op onze manier zouden doen. Maar op haar manier was het eigenlijk zo klaar. Ze duwde gewoon erg hard op de stukjes en dan pasten ze wel.

Tijdens het puzzelen zong ze luidkeels: ‘give me oil in my lamp keep me sinking, keep me sinking till the day of days’ en daarna nog zie ginds komt de stoomboot. Ze vertelde dat ze veel dingen verkeerd had gedaan in dit leven, maar dat ze alle mensen die ze had bestolen terug zou betalen en dat ze nu goed zal leven.

We hebben de puzzel niet afgemaakt omdat ze er morgen mee verder wilde gaan. Ze haalde haar encyclopedieboek en een gele map waarin onder andere ‘give me oil in my lamp’ stond uitgeschreven en waarin enkele uitgescheurde bladzijdes uit de encyclopedie waren opgeplakt.

Het liefst werkten we hele dagen met deze mensen. En dat mogen we gelukkig ook doen in de toekomst. Maar de tijd hier op Aruba zitten we veel te tikken, gaan we nu weer even doen. Bon tardi!